De zolder van de kerk

Hij lachte zijn tanden bloot. 'Natuurlijk mag je me een vriend noemen, als ik dat ook van jou mag zeggen.' zei hij vrolijk, terwijl hij zijn lunchbox weer in zijn rugzak deed. Een vreemd gevoel dat hij nog nooit eerder had gevoeld stak de kop op in zijn maag, of eigenlijk net daaronder. Heel even fronste hij zijn wenkbrauwen, want hij had geen idee wat het precies was. Het voelde niet onprettig, eigenlijk, heel natuurlijk juist. Toen keek hij weer glimlachend naar Rose.

"Dat is vanzelfsprekend!" Weerklonk haar stem vrolijk. Ze sloot netjes zijn lunchbox, ze had nog meer dan de helft over gelaten. Niet omdat ze het niet lekker vond, want het smaakte echt heerlijk, maar omdat ze niet alles wilde opeten van hem. "Hier, er zit nog genoeg in. Mijn complimenten aan de kok!" Het laatste klonk plagend en met een kleine glimlach keek ze naar hem. Ze vond het gezellig met Akira, gezelliger dan ze had verwacht en vrolijk glimlachte ze terug naar hem. Het voelde goed om weer eens onder de mensen te zijn.

Toen ze de lunchtrommel sloot pakte hij die aan, en voelde hij dat er nog eten inzat. Nederig nam hij het compliment in ontvangst, glimlachend. De restjes zou hij later nog wel een keer opeten, de trommel stopte hij voor nu weer gewoon terug in zijn rugzak. Onzeker over wat hij nu zou zeggen sloot hij zijn ogen even. In zijn hoofd ging hij de mogelijke gespreksonderwerpen na. In ieder geval niets over hem zelf, meer over Rose. Ineens schoot hem een goede ingeving te binnen. Meteen opende hij zijn ogen, en keek hij haar aan. 'Wat doe je naast viool spelen eigenlijk in je vrije tijd?' vroeg hij, oprecht geïnteresseerd.

Ze glimlachte kort even toen hij de trommel aan nam. Op het moment dat hij zijn ogen sloot bekeek ze hem even. Zijn ogen, zijn gezicht, zijn lichaam. Hij zat er nu toch en er werd even niet gesproken. Uiteindelijk keek ze weer weg, bekeek de zolderkamer en glimlachte in zichzelf. Ze was blij dat ze hierheen gekomen was want het had haar enkel goed gedaan. Toen hij wat vroeg keek ze hem aan en dacht even na. Zachtjes en verlegen lachte ze even. "Ik doe eigenlijk niet zo heel veel. Soms lees ik wat of spreek ik af met vriendinnen. Ik ben eigenlijk heel saai." Klonk het uit haar mond en een kleine grijns sierde haar rode lippen waar ze daarna zacht even op beet. Zo klonk ze echt heel saai maar het zou een beetje lullig zijn om te zeggen dat ze soms ook achter jongens aan zat of gewoon ruzie zocht. "Eigenlijk probeer ik zoveel mogelijk te genieten van het leven." Sprak ze toen maar en onzeker keek ze even weg.