De zolder van de kerk

Heel rustig zat Akira op een van de stangen bij het raam naar buiten te kijken. Hoewel hij hier wel kon genieten van het uitzicht, was het toch niet zo mooi als waar hij vandaan kwam. Ja, de bossen waren prachtig, maar liever had hij de terassen met rijstvelden rondom zijn dorp. Stiekem verlangde hij wel een beetje terug naar huis, naar zijn broertje en zusje, en naar alle vriendelijke mensen die in de buurt woonden. Met een zucht streek hij een van de dreadlocks die teveel voor zijn ogen hing opzij. Tot nu toe was hij elke vakantie hier gebleven, maar misschien moest hij in de volgende vrije periode maar eens terug naar huis gaan.

Rustig liep ze de trappen op, waarom ze hier kwam? Ze had rust nodig. Rose was al een vreselijke druktemaker en als ze haar bladmuziek wilde kennen had ze deze rust wel nodig. Met een diepe zucht liep ze nog even verder waarna ze op zolder aankwam. Met enige verbazing keek ze toch wel op toen er nog iemand, niet dat het haar veel uitmaakte. 'Ik stoor toch niet?" Klonk haar stem dan ook even, waarna ze alsnog gewoon plaatsnam. Het deed haar weinig of die persoon het wel of niet goed vond, ze deed het toch wel gewoon. Ze was namelijk niet voor niets alle treden beklommen. Rustig pakte ze haar bladmuziek erbij terwijl ze de jongeman even bekeek. Zoals ze ieder ander bekeek, met enige interesse maar zeker niet teveel. Het was niet uit arrogantie dat ze zichzelf beter vond dan de meesten, misschien ook wel, maar zo was ze deels ook opgevoed.

Zijn gedachten werden onderbroken door het zachte gekraak van de trap, en vervolgens een meisjesstem. Zonder zich om te draaien antwoordde hij. 'Nee, je stoort helemaal niet.' zei hij. Heel licht was een accent hoorbaar in zijn woorden, vooral bij de letters r en l. Een glimlach verscheen op zijn gezicht. Na al die jaren hier had hij nog steeds problemen met de uitspraak van sommige letters. Even verschoof Akira, zodat hij niet meer met zijn rug naar het meisje toe zat. Dat was respectvoller. Hij boog licht naar haar, zoals hem dat altijd geleerd was, en stelde zich toen voor. 'Ik ben Akira, en jij?' vroeg hij vriendelijk. Intussen bestudeerde hij haar, niet al te opvallend.

Ze keek op bij het lichte accent en keek even naar hem. Glimlachend knikte ze even vriendelijk naar hem. "Rose is de naam, aangenaam." klonk het vriendelijk terug. Ze legde haar bladmuziek even naast zich, maar dan op de grond. Zijzelf had plaatsgenomen op een van de koele, ijzeren stangen. Glimlachend keek ze even naar de jongen. Hij had een apart uiterlijk maar ze geloofde wel dat ze hem vast al eens eerder had gezien. De meesten had ze al eerder gezien maar dan had ze gewoon nog nooit contact met hem gemaakt, dat kon natuurlijk ook. Rustig plukte ze een beetje aan haar rode haren en keek er even naar, erna keek ze naar haar benen. Ze waren gehesen in een rokje en eronder een panty. Rose droeg heus wel broeken hoor, alleen rokjes vond ze zoveel leuker en glimlachend keek ze even op naar Akira.

Hij knikte even bij het horen van haar naam. Rose, dat vond hij een mooie naam. Even wierp hij een blik op de vellen papier die ze op de grond had gelegd, en hij meende het bekende patroon van een notenbalk te herkennen. Nou ja, het was niet zijn zaak, dus het was misschien beter om zijn neus er niet in te steken. Akira richtte zijn ogen weer op haar gezicht. Het golvende haar dat het gezicht omlijstte leek natuurlijk rood te zijn van kleur, ook al kon hij dat nooit zeker weten. Langzaam gleden zijn ogen over haar lichaam naar beneden, maar hij hield daar abrupt mee op toen hij zag dat ze een rokje aanhad. Liever wilde hij niet per ongeluk iets zien wat hij niet hoorde te zien. Meteen richtte hij zijn ogen weer naar boven, recht in haar ogen.

Met een kleine glimlach keek ze even naar de jongen. Ze zag even dat hij naar haar papieren keek. 'Bladmuziek." Zei ze glimlachend tegen hem, waarna ze zijn blik volgde. Zachtjes grinnikte ze even toen ze zag waarbij hij omhoog keek. Rustig sloeg ze haar benen over elkaar en glimlachte tevreden. Liefjes keek ze hem aan. "Beetje verlegen?" Klonk het giechelend. Ze keek hem lachend aan en bleef een beetje in de schaduw zitten. "Wat doe jij hier dan?' vroeg ze rustig, ze had wel zin in een leuk gesprek. Haar teksten leren kon later altijd nog. Met een glimlachje ging ze even met een hand door haar haren heen en keek naar Akira. Ze vond waat gezelschap op z'n tijd niet heel verkeerd. Glimlachend keek ze daarna even naar de zon.

Op haar gegiechel moest hij ook lachen. Hij krabde even aan zijn achterhoofd. 'Ja, misschien wel een beetje.' zei hij met een glimlach. Even keek hij weer naar buiten, naar de zonovergoten bomen en delen van de school die hij vanaf daar kon zien. 'Ach, gewoon ontsnappen aan de drukte van binnen. Ik houd wel van een beetje rust aan mijn hoofd.' zei hij, waarna hij zich weer naar Rose toe draaide. Intussen begon het zonlicht dat door de ruit viel hem een beetje te irriteren. Hier kon hij niet veel langer blijven zitten. 'En wat kom jij hier eigenlijk doen?' vroeg Akira nieuwsgierig, maar vriendelijk.

Ze keek hem even vrolijk aan. "Waarom dan?" Vroeg ze grinnikend. "Er is niets te zien en er zijn mensen die erger kijken." Klonk het plagend. Ze keek hem aan en knikte even. "Ja, het is ook heel erg druk binnen, allerlei mensen en allemaal gezeur." Zei ze rustig en glimlachend schoof ze iets in de schaduw waarna ze weer naar hem keek. "Ik wilde proberen om mijn muziek te leren want ik wil een nieuw stuk kennen." Zei ze rustig. Ze keek even glimlachend naar Akira en pakte de bladmuziek even op. "Ik speel viool namelijk." Zei ze glimlachend. Genietend keek ze naar de jongeman en streek haar rokje even glad. Ze was er wel blij mee dat ze een normaal gesprek met hem kon voeren, dat vond ze altijd wel gezellig. Dat waardeerde ze altijd wel ja.

Glimlachend om haar plagerijen schoof hij een klein stukje verder de stang op, waardoor hij meer in de schaduw kwam te zitten. Een zucht van opluchting verliet zijn lippen, heel zacht. Dit was prettiger. 'Viool? Prachtig instrument, maar het lijkt me zo moeilijk om te bespelen. Ben je er goed in?' vroeg hij. Akira had eigenlijk wel zin in een gesprek, hoewel hij hier was gekomen voor wat rust. Zolang het een goed, gezellig gesprek was, maakte hem dat niet uit.

Vrolijk keek ze hem aan en glimlachte even. "Ik kan het op zich wel een beetje. Nou ja, ik vind dat ik het we goed kan." Zei ze met een wat verlegen glimlach. "Maar het is ook wel moeilijk hoor, ik oefen al jaren en doe mijn uiterste best." Zei ze rustig en ze keek even naar Akira en glimlachte tevreden. Ze was best blij met haar kunsten het ing namelijk al erg goed en ze keek even naar het raam. "Die zon is echt veel te scherp." Zei ze zuchtend en ze keek hem even aan. Toch glimlachte ze even naar hem en maakte haar haren weer even bij elkaar met haar handen om ze erna weer te laten vallen. Ze glimlachte.

Een beetje loom door de zon luisterde hij naar wat ze te vertellen had. 'Ik denk niet dat ik daar zo lang tijd aan zou besteden.' antwoordde hij met een glimlach. 'Liever maar ik Bento, en kleine schilderijtjes, dan dat ik dagenlang oefen op een instrument.' Hij schoof nog een stukje de zon uit, bijna op het zelfde moment dat ze een opmerking maakte over het felle zonlicht. Een beetje verveeld draaide hij een paar dreadlocks om zijn vingers heen. 'Trouwens, Bento is lunch. En over lunch gesproken.... Ook al hoef ik niet per se iets te eten, toch is het af en toe wel lekker.' zei hij, waarna hij even in de rugzak die naast hem stond zocht om er een trommel uit te halen. Het deksel haalde hij ervanaf, en Akira onthulde het voedsel dat hij ergens die ochtend zeer kunstig in allerlei vormen had gelegd.
~
Akira's lunch:

Ze keek hem even aan en glimlachte vrolijk naar hem. "Ik moest iets doen thuis, ik had verder niets te doen. Dus dan besteed je er graag lange dagen aan." Zei ze met een glimlach. Ze knikte even, hoewel ze nog geen idee had van wat Bento was. Uiteindelijk haalde hij zijn lunch tevoorschijn en toen hij de deksel eraf haalde. Snel bekeek ze het met verbaasde ogen. "Oh wauw! Oh wat ziet dat er prachtig uit. Heb je dat zelf gedaan?" Klonk het vol verbazing en met grote ogen keek ze even naar het eten. "Wat mooi zeg." Klonk het zachtjes en ze keek hem aan.

Terwijl hij antwoordde pakte hij zijn eetstokjes uit een holte in het deksel. Hoewel hij toch al redelijk lang niet meer in Japan was geweest, at hij nog steeds zo. 'Ja, ik heb dit vanochtend gemaakt. Dat doe ik eigenlijk bijna elke ochtend, dus voor mij is het niet echt bijzonder meer.' zei hij bescheiden. Even rolde hij de stokjes in zijn handen, om ze wat op te warmen, en wilde bijna aan zijn eerste hap beginnen toen hij eraan dacht dat hij niet alleen was. 'Wil je ook wat? Vanochtend ben ik vroeg wakker geworden, dus heb ik wat meer lunch gemaakt dan normaal. Als het goed is....' Akira begon weer in zijn rugzak te zoeken, tot zijn hand de overbekende vorm voelde. '... Heb ik hier nog een lunchbox.' zei hij, waarna hij triomfantelijk een tweede trommel uit zijn tas trok.

Met bewondering keek ze naar hem en ze glimlachte vrolijk. Ze kwam dichterbij en ging voor hem op de grond zitten. Ze streek haar rokje glad. "Ik zou het wel willen proberen. Ik heb zelfs nog nooit met stokjes gegeten." Klonk ze verlegen en ze keek vrolijk even naar hem. "Maar het is erg mooi, ik had het niet gekund hoor." Zei ze glimlachend. Ze keek naar Akira en glimlachte naar hem. Ze keek glimlachend naar hem en bleef vrolijk zitten. Ze vond het erg interessant om te zien dat iemand z'n eten zo versierde. Zij had daar vaak het geduld niet voor.

In een halve seconde besloot hij naast haar op de grond te gaan zitten. Op zijn knieën, met zijn rug kaarsrecht, ging hij op de koele houten planken zitten. 'Wat je nog niet kan, kan je leren.' zei hij met een glimlach, waarna hij Rose de trommel gaf. De zijne legde hij zo lang even naast zich in de schaduw. 'Nee, echt, zo lastig is het niet. Ten minste, dat vind ik. Ik weet vrij zeker dat als je oefent, je het ook kunt. Tenzij je in lunch maken net zoveel energie wilt stoppen als ik wil in het bespelen van een instrument natuurlijk.' zei hij met een glimlach. Akira nam zijn stokjes weer op. Terwijl hij Rose aankeek probeerde hij uit te leggen hoe ze de stokjes vast moet houden. 'De ene leg je in de holte bij je duim en op je ringvinger, de andere pak je lichtjes vast met je duim en wijsvinger. Kijk, zo!' legde hij uit, terwijl hij zelf de handelingen ook uitvoerde.

Vrolijk keek ze even naar Akira die nu naast haar zat. Ze keek hem even glimlachend aan en genoot ervan. Rustig nam ze de trommel aan en opende die. Ze pakte de stokjes vast en deed haar uiterste best om goed te eten. Doch, keer op keer ging het mis en lachend keek ze hem aan. "Ik ben toch echt hopeloos!" Klonk het lachend en ze keek hem vrolijk aan waarna ze de stokjes weer pakte en haar best deed om alsnog wat eten te pakken. Ze deed gewoon haar best maar lukken deed het en zuchtend keek ze hem even aan. "Wat moet ik nou? ik ben hopeloos." Sprak ze plagend en met een pruillipje keek ze Akira aan.

Nadat hij haar had uitgelegd hoe het moest, begon hij zelf met eten. Terwijl hij zelf hapje na hapje wegwerkte, keek hij toe hoe Rose bezig was. Het leek haar steeds net niet te lukken, elke keer als het haar al lukte om wat van de lunch naar haar mond te brengen, viel het er net voor tussen de stokjes uit. Hij kon het niet laten om in lachen uit te barsten bij het zien van haar pruillipje nadat het voor de zoveelste keer niet wilde lukken. Nadat hij zijn eten weer naast zich neer had gezet, keek hij Rose even aan. 'Zal ik helpen?' vroeg hij speels, waarna hij zacht haar hand vastpakte en de stokjes goed legde. 'Probeer het nu nog eens.'

Ze keek hem even aan. "Hé, ben je me nu aan het uitlachen?' vroeg ze en opnieuw pruilde. Ze keek even naar hem en knikte daarna dankbaar. "Graag." Zei ze zachtjes. Ze keek naar hem en liet hem haar hand vast pakken. Ze keek even naar hem, glimlachte dankbaar waarna ze haar best deed, ze boog ook wat voorover en nam een hapje ervan. Met een glimlachte toen ze een hapje in haar mond had. "Hmm! Het smaakt heerlijk!" klonk het tevreden. Ze keek hem met lieve ogen aan en glimlachte. "Je bent een erg goede kok!" Complimenteerde ze hem lachend.

Hij glimlachte toen ze het in de vingers begon te krijgen. Toen pakte hij ook zijn eten weer op, en begon weer rustig te eten, al lag zijn tempo nog steeds hoger dan dat van haar. Met een lichte buiging van zijn hoofd nam hij het compliment in ontvangst. 'Wil je anders een keertje in een weekend naar mijn kamer komen, en dan samen met mij lunch maken? Ik weet zeker dat je het ook kan.' zei hij lachend, na een paar stukjes sla weggeslikt te hebben.

Ze deed haar uiterste best toen ze het eenmaal een beetje onder de knie had en keek hem toen vrolijk aan. Ze keek hem even glimlachend aan en knikte waarderend. "Oh ja! Dat lijkt me echt heel erg leuk!" Zei ze liefjes. Ze keek hem vrolijk aan en knikte glimlachend. "Ik zou graag langs willen komen.' Zei ze glimlachend. Ze keek hem aan. "Dan breng ik mijn viool wel mee en zorg ik voor wat entertainment." Vrolijk keek ze hem aan en genietend speelde ze daarna een beetje met haar rode haren. Genietend keek ze hem aan. Ze vond het leuk en gezellig met hem.

'Komend weekend dan?' vroeg hij. 'Oh, ja, als je dat zou willen doen, dat is ook leuk. Jij hebt gezien waar ik in uitblink, en dan kan ik eens zien wat dat bij jou is.' voegde hij er lachend aan toe. Het leek hem wel leuk om wat meer met Rose op te schieten, ook al had hij haar vandaag voor het eerst ontmoet. Zo op het eerste gezicht vond hij haar aarig, heel aardig zelfs. Even at hij in stilte verder, tot de trommel tot de laatste korrel rijst aan toe leeg was.

"Ja komend weekend is prima. Ik heb toch niets anders te doen." Sprak ze vrolijk en glimlachend. Ze keek even naar Akira en knikte. "Nou ja, of ik daar in uit blink weet ik niet maar verder zou ik ook niet weten waar ik goed in ben.' Klonk haar stem lachend. Waarna ze naar hem keek en breed glimlachte. "Ik vind het erg gezellig met je Akira, ik ben blij dat ik al die trappen op gelopen ben. " Sprak ze lief tegen hem en met stralende groene ogen keek ze even naar het trommeltje. Ze keek hem vrolijk aan en at nog wat.

Met een glimlach op zijn lippen knikte Akira. 'Dat is dan afgesproken.' mompelde hij zacht voor zich uit. Vervolgens luisterde naar wat Rose te zeggen had. 'Ik ben ook blij dat ik uitgerekend vandaag hiernaartoe ben gekomen. Jij hebt mijn saaie dag heel wat minder saai gemaakt.' zei hij, waarna hij zijn handen voor zich op de grond zette en zo diep boog dat zijn neus bijna de grond raakte. 'Doumo Arigatou Gozaimasu, heel erg bedankt.' Toen ging hij weer rechtop zitten. 'Ik hoop zeker dat ik je nog een paar keer zo tegenkom, verwacht of onverwacht, en dat we nog zo'n gezellig gesprek kunnen voeren.'

Glimlachend knikte ze. Het was afgesproken en glimlachend keek ze hem aan. "Dankjewel! Ik ben ook heel blij dat we dit gezellige gesprek kunnen voeren!" Klonk het vrolijk en ze keek hem aan toen hij diep boog. Glimlachend keek ze naar hem. "Ik denk wel dat je me nog vaker tegenkomt." Sprak ze met een vrolijke glimlach. Ze at rustig nog wat en keek naar Akira. Ze glimlachte vrolijk en ging met een hand even door haar rode haren heen. "Ik ben echt heel blij met je als een vriend. Ik kan je toch wel zo noemen?" Vroeg ze glimlachend. Ze keek hem grijnzend aan en glimlachte vrolijk naar hem. Ze genoot ervan.