Het voetbalveldje

Ik begin wel dan

Oeps, beetje groot plaatje.
---

Verveeld en diep zuchtend zat ze op het hekje. Haar rug gericht op het veldje en ongeduldig wachtte ze. Met een diepe zucht keek ze even rond. Geërgerd stond ze even op, liep een paar passen heen en weer en nam uiteindelijk weer plaats. Ze irriteerde zich aan zichzelf, maar ook aan de persoon waarmee ze afgesproken had en keek ongeduldig even rond. Ze vond het oneerlijk dat ze zo op de proef werd gesteld. Ze vond het vreselijk als ze moest wachten, daar kon ze absoluut niet tegen en geïrriteerd keek ze even rond. Ze vond het vreselijk dit en grommend schopte ze even teen een steen aan. Soms kon ze dingen echt haten, het was echt idioot dat ze zo lang moest wachten. Ongeduldig keek ze even rond en gromde geïrriteerd. Haar ogen spoten vuur.

Ik was aan het typen hoor ;c

De bal kwam met een doffe knal in het doeltje, en de ijzeren tralies van het omheininkje rammelden hard. Zuchtend liep Nathan opnieuw naar de bal toe en pakte hem op. Het was saai om in je eentje te voetballen, maar hij had nog niet zo heel veel aardige mensen ontmoet, in ieder geval waarvan hij dat dat ze aardig waren. Hij legde de bal opnieuw voor zijn voeten neer, nam een klein aanloopje en ramde hard tegen de bal aan. Met opnieuw een doffe knal kwam de bal terecht tegen de omheining, en Nathan trok zijn wenkbrauwen op. Hoezo rammelde dat hekje toch? Zo hard schopte hij nou ook weer niet. Hij zuchtte opnieuw en keek even rond. De bomen stonden mooi in bloei, aan de hemel was er maar een enkele wolk te zien en de zon scheen heerlijk in zijn gezicht. Hij wende zijn blik weer op de bal en deed zijn hele riedeltje weer opnieuw.

Ze keek even geërgerd om. Het gerammel irriteerde haar. "Moet dat nou zo hard?" Klonk het geïrriteerd uit haar mond. Ze ging weer op het hek zitten, nu met haar gezicht naar de jongeman en dat gezicht, oei, dat stond op onweer. Haar rode haren vielen langs haar bleke gezichtje en haar felle, grasgroene ogen keken naar hem. Als ze iemand kon doden met haar blik dan lag hij nu dood op de grond. En vele anderen. Ze was zo ontzettend ontevreden en uitte dat nu op deze jongen. Natuurlijk kon hij er ook niets aan doen en was Rose zeker geen type op lang boos te blijven op een onschuldige. Toch, als hij nu op haar in zou gaan zou het oorlog worden. Dan moet wel gezegd worden dat Rose erg interessant is als ze boos is. Dan heeft ze een bepaalde uitstraling, erg leuk.

Na nog een harde trap tegen de bal te hebben gegeven, keek Nathan op naar het meisje die tegen hem aan het praten was. Ze zag er nou niet al e blij uit, en Nathan lachte zwakjes. ''Ja, het spijt me zeer'' zei hij en pakte de bal op. Hij legde hem weer neer op de grond, en gaf er expres een harde trap tegenaan zodat de bal weer hard tegen het hekje aankwam. Hij keek grijnzend naar het meisje en liep daarna weer terug naar de bal. Wat zou het hem moeien boeien dat ze het gerammel van het hekje vervelend vond? Dan moest ze niet naar een park gaan waar een kreupel voetbalveldje stond, die iedere keer dat je het aanraakte, het kreunde en jammerde alsof het aan het doodgaan was. Hij pakte zuchtend de bal weer op en liep terug naar zijn plek, om opnieuw te gaan schieten.

Geïrriteerd keek ze hem aan. Waarna ze op stond en naam hem toe liep. Rustig ging ze voor hem staan. "Helemaal niet, je bent gewoon een irritant joch." Gromde ze en ze gaf een trap tegen zijn bal aan zodat deze de andere kant uit schoot, met een geïrriteerde blik keek ze hem aan. Haar ogen schitterden fel. "En haal hem zelf maar." Klonk haar stem, al iets rustiger maar nog steeds kil en gemeen. Met irritatie draaide ze toen weg om weg te lopen, hier had ze absoluut geen behoefte aan. Hij was irritant en kinderachtig, dus hij verdiende niets minder. Rustig keek ze toen even weg en zette haar mooi gelakte nagels in haar huid toen ze een vuist maakte en haar even aan keek. "Dus? Blijf je zo kinderachtig doen?" vroeg ze rustig en ze keek hem aan.

Verbaast keek Nathan naar het meisje, en toen naar de bal die ze enkele seconden geleden had weggeschoten. Toen ze aan hem vroeg of hij zo bleef doen, keek hij haar nadenkend aan en wreef met zijn hand over zijn kin heen. ''Ja'' zei hij hoofdschudden. ''Ja, ik denk het wel'' zei hij en glimlachte, waarna hij zich omdraaide en naar de bal toe liep. ''Ik was hier eerst, vind het gerammel van dit hekje vervelend, dan ga je maar ergens anders heen'' zei hij, pakte de bal op en gaf het meisje een knipoog. Hij zou nergens heen gaan, hij zou zich niet laten wegjagen door een of ander meisje dat hij net enkele seconden geleden had ontmoet. Ze mocht dan wel een moroi zijn, maar dat boeide hem gewoon helemaal niet. Hij zou sowieso niet gaan opletten op verwende kindertjes zoals zij. Hij legde de bal voor zijn voeten neer en schoot opnieuw naar het goaltje.

Ze keek hem aan, haar ogen konden nu wel vuur spuwen en ze had de neiging om hem gewoon een klap te geven. Toch had ze rustig plaatsgenomen en haar benen over elkaar geslagen sinds ze een rokje aan had. "Je hoeft er niet expres tegenaan te schieten. Rekening houden met mensen is niet zo moeilijk hoor." Zei ze rustig. Ze keek hem aan en streek haar rokje glad waarna ze hem aan keek. Rose stond op, snel stopte ze de bal toen die terug wilde rollen en keek hem aan. Ze zette haar voet erop en ze keek hem aan. Ze schopte de bal naar hem toe. "Waarom doe je zo?' Klonk haar stem, geïrriteerd keek ze hem aan. Ze bleef staan voor het goal en deed niets. Ze was lichtelijk geïrriteerd en haar vriendin had ze nog steeds niet gezien. Daarom keek ze hem nu aan.

Nieuwsgierig keek Nathan naar het meisje toe. ''Dat ligt aan de persoon met wie ik rekening moet houden'' zei hij en liep naar haar toe. ''Kijk, dit is een openbaar parkje, als ik wil voetballen, heb jij dan het recht me dat te ontnemen? Voor zover ik weet niet. Dus mag ik alsjeblieft mijn bal terug?'' vroeg hij en keek even naar de bal, waar het meisje haar voet op had staan. Rustig keek hij weer terug haar aan en glimlachte. Waarschijnlijk zou hij als hij nu de bal weg zou schoppen, de bal wel raken, en dan zou hij gewoon kunnen doorspelen. Maar wat voor'n hekel hij ook aan bemoeials had, hij vond het heerlijk te discussiëren, en vooral met een sexy boos meisje. Hij keek haar aan en wachtte totdat ze hem de bal terug zou geven.

Ze bekeek hem en keek hem aan. "Ach nou, omdat je het zo lief vraagt," klonk haar stem waar het sarcasme vanaf droop. Ze schopte toen tegen de bal aan en keek hem aan. "Je hebt dan nog niet het recht om de rust van mensen te verstoren!' Gromde ze even en ze keek hem aan. Ze keek toen even naar de bal die in een rechte lijn zijn weg naar Nathan volgde. Toen keek ze rustig vanaf zijn voeten omhoog, langs zijn benen, zijn shirt die om zijn lief zat en daarna zijn gezicht. Ze bekeek hem rustig met haar felle, grasgroene ogen. Daarna liet ze haar handen even over haar rokje glijden en duwde die wat naar beneden tegen de wind. Kalm bekeek ze hem en glimlachte even in zichzelf, het was geen vriendelijke glimlach. Maar ze wist ook niet precies wat het wel was. Desondanks was ze kwaad op de jongen. Om zijn handelingen.

Zwak glimlachend keek Nathan naar de bal die het meisje net naar hem had geschopt, en keek haar daarna aan. ''Nee, dat heb ik niet. Maar als deze mensen hier geen fatsoenlijk hekje kunnen maken is het niet mijn schuld dat dat ding zo rammeld.'' zei hij tegen het meisje en liet zijn ogen over haar gezicht glijden. Het was op zich wel een leuk meisje om te zien, maar hi hield niet zo van meisjes die brutaler waren dan hijzelf. Kijk, hij kon nog wel vriendelijk zijn, maar van het meisje dat voor hem stond, wist hij het niet helemaal zeker. Hij zuchtte en zette zijn voet op de bal toen die voor hem lag, en schopte hem, dit keer niet hard, tegen het hekje aan. ''Zie, zelfs al ik zacht schop rammeld dat ding nog, dus niet mij de schuld geven'' zei hij tegen haar en liep weer naar de bal toe.

Kort kalmeerde ze even en ze keek hem aan. Diep zuchtte ze en keek toen naar de bal. "Ik kan je wel de schuld als je het expres doet.." Zei ze kalm, het was duidelijk dat ze wat kalmeerde en ze keek even naar Nathan. "Waarom schop je dan tegen een hekje aan en voetbal je niet met iemand?" Vroeg ze hem. Ze zag hem naar de bal toe lopen en kort tikten haar hakken wat op de grond en ging ze zelf ervoor staan. "Ik zal stoppen met je de schuld geven als jij stopt met opzettelijk irritant doen." Klonk het rustig. Haar groene ogen zochten naar zijn ogen en ze keek hem aan. Haar stem en haar houding was veranderd. Van woede en irritatie was er meer kalmte in gekomen en was ze ook rustiger gaan praten. Nog steeds wel brutaal maar al een stuk vriendelijker.

Nadat het meisje wat kalmer was geworden, keek Nathan haar verbaast aan. ''Omdat me op dit moment niemand die ik ontmoet had, leuk genoeg leek om mee te voetballen.'' zei hij tegen haar en keek naar hoe ze haar hakken uitdeed, en naar hem keek. Toen ze hem irritant noemde, glimlachte hij. Hij was niet irritant. ''Goed genoeg'' zei hij toen tegen haar toen ze zei dat ze zou stoppen met hem de schuld geven. Hij pakte de bal aan met zijn voet en schopte hem naar haar toe. ''Kun je voetballen?'' vroeg hij aan haar. Natuurlijk kon ze voetballen idioot, anders zou ze toch niet met je voetballen, dacht hij daarna. Ach ja, wat boeide het. Hij had de vraag nu al gesteld.

Ze knikte even en ging met blote voeten op de tegels staan. Zachtjes grijnsde ze even en stopte de bal gemakkelijk. "Natuurlijk, het is een van de weinige dingen die ik wel kan.' Zei ze lachend en ze schopte de bal rustig terug. Haar voeten moesten even wennen aan de koele ondergrond en haar tenen wiebelden een beetje. Lachend keek ze even naar hem en grijnsde. "Kan jij wel voetballen dan?" Vroeg ze hem en ze keek even naar de jongen. Nu moest ze moeite doen om de naam van de jongen te herinneren en rustig bekeek ze hem aan. Ze glimlachte even naar hem.

Verbaast glimlachend nam Nathan de bal aan. Dat was wel een hele stemmingswisseling die ze daar net had. Ach ja. ''Ja hoor'' zei hij en schoot de bal weer naar haar toe. ''Hoe heet je '' vroeg hij aan het meisje. Hij had haar naam vast al wel een keer gehoord, maar de Academy kon niet van hem verwachten dat hij alle namen zou onthouden.

Ze keek hem aan en glimlachte even. Rustig nam ze de baal aan en keel hem aan. "Rose en jij?" vroeg ze rustig. Ze keek even naar hem en glimklachte rustig. Genietend keek ze hem even naar hem en speelde een beetje met de bal waarna ze die weer terug schoot. "Wat ben je eigenlijk als ik vragen mag?" vroeg ze rustig. Ze keek even naar hem en ging door haar rode haren heen. Genietend keek ze hem aan en beet even de binnenkant van haar wang.

Rustig nam Nathan de bal weer aan en keek naar het meisje, Rose. ''Ik ben Nathan, maar noem me maar Nate'' zei hij en schoot de bal weer terug. Hij keek naar het zonnetje, en toen weer naar Rose ''Dhampier, jij?''

Rose keek hem aan en knikte even "Aangenaam Nate." Klonk het rustig, hoewel ze wel begon te merken dat het gevoelig begon te worden. "Moroi," begon ze rustig en ze keek hem aan, "ik hou het dan ook niet lang meer vol in de zon hoor." Zei ze eerlijk. Ze keek even naar hem, in zijn ogen en keek even naar Nate. Ze nam de bal aan en schoot rustig terug. Even brutaal als haar mond was geweest. Ze beet even op haar onderlip en keek naar de zon. Het begon te branden, ze voelde het wel sterk.