Bankjes in het Park

Akira zat op een van de bankjes, in de schaduw. Hier buiten, in de tuinen, kon hij op zijn gemak nadenken over wat hij gezien en gedaan had, zonder heel veel door anderen gestoord te worden. Bijna zonder na te denken vouwde hij zijn benen onder zich, legde hij zijn handen op zijn knieën en sloot hij zijn ogen. Al zo vaak had Akira deze handelingen uitgevoerd, zowel hier als thuis, in dat bergdorp in Japan. Als vanzelf reguleerde zijn ademhaling zich, terwijl hij luisterde naar de geluiden om hem heen. Het getsjilp van vogels. Het gezoem van insecten bij de bloemen. Het geknerp van voetstappen, ergens achter hem.

Met haar koptelefoon op liep Kate richting de bankjes, waar blijkbaar al iemand zat. Het maakte haar niet uit, want ze genoot op het bankje van de zon met haar eigen muziek. Natuurlijk had ze die muziek niet zelf gemaakt, maar het was meer muziek die niet veel mensen luisterde. Daardoor voelde het alsof het haar muziek was en het was alsof het ook voor haar was gemaakt. Het was raar. Ze ging op het andere bankje en genoot van de zon.

Het geknerp bewoog zich langs hem, en stopte even later vlakbij de plek waar volgens hem nog een bankje stond. Met zijn ogen nog steeds dicht probeerde hij zich voor te stellen wie er nu tegenover hem zou zitten. Een man? Een vrouw? Dhampier of Moroi? Van zijn leeftijd, ouder of jonger? Allerlei vragen schoten door zijn hoofd, en Akira kon het gewoon niet laten om zijn ogen net een paar millimeter open te doen en tussen zijn wimpers door te spieken. Er zat een meisje tegenover hem, met een koptelefoon op. Omdat hij genoeg had gezien sloot hij zijn ogen weer. Liever staarde hij niemand te lang aan.

Door de scherpe zintuigen die een Dhampier had, merkte ze dat de jongen naar haar keek. Kate keek even naar hem en zag dat hij zijn ogen dicht had. Ze wist zijn naam, Akira. Met veel lessen zat ze bij hem, waardoor ze ondertussen zijn naam wist, ookal vergat ze veel namen. Ze deed haar muziek maar even wat zachter, want misschien kon hij het horen. En waarschijnlijk wist hij haar naam niet.

In gedachten probeerde hij een naam aan het meisje te geven. Hij herkende haar wel ergens van, waarschijnlijk zat ze bij een aantal lessen bij hem, maar de naam van het meisje was hij vergeten. Langzaam opende Akira zijn ogen weer, dit keer helemaal. Hij rekte zich even uit, en boog toen even licht naar het meisje. Ook ontvouwde hij zijn benen weer, en zette die naast elkaar op de grond.

Dan maar een gesprek beginnen. Akira boog namelijk een beetje naar Kate toe. Ze nam haar koptelefoon af en deed hem om haar nek, pakte haar iPod en deed haar muziek uit. "Laat me raden, je bent mijn naam vergeten en je wilt hem weten." Meestal kon ze aan het gezicht zien wat degene wilde zeggen, maar soms was het moeilijk.

Hij glimlachte toen ze zijn gedachten precies verwoordde. 'Ja, daar komt het eigenlijk wel op neer. Ik ben nogal slecht met namen, en ik weet zeker dat ik je naam weer weet als je hem zegt, maar nu ben ik hem gewoon vergeten.' zei hij. Eigenlijk schaamde hij zich er een beetje voor dat hij haar naam niet zo een twee drie kon herinneren. 'Oh, ik ben Akira trouwens.' voegde hij toe.

Kate glimlachte even. "Ik wist je naam al, maar over het algemeen ben ik ook niet goed met namen. Mijn naam is Katherine, maar iedereen, en dan kijk echt iedereen, noemt me Kate." Akira was een Moroi, en elke les die Moroi en Dhampiers samen hadden, had ze met Akira. Misschien dat ze daarom zijn naam wist.

Nu ze haar naam zei, wist Akira ineens weer waar hij haar van kende. De gemixte lessen. En aangezien hij haar nooit zag in de lessen die hij alleen met Moroi had, was hij er vrij zeker van dat ze een Dhampier was. 'Ah, oke, fijn om te weten.' zei hij met een glimlach. 'Ik zal zeker mijn best doen om je naam te onthouden, Kate.'

Ze lachte even toen het leek dat hij de nadruk op Kate legde. Nu moest hij haar naam wel onthouden, na de zogenaamde blunder. Ookal zat Kate veel lessen bij hem, ze hadden nooit wat samen gedaan of echt met elkaar gepraat, maar dat had ze wel met meer klasgenoten. Nu Akira gestopt was met praten, wist ze even niet meer wat ze moest zeggen. Ze deed haar benen over elkaar en genoot even van de zon die er nu nog was. Ze was nog steeds blanco, wat volgens haar een ongemakkelijke situatie opleverde.

Glimlachend keek hij naar de grond, terwijl hij met zijn hand door zijn dreadlocks ging. Wanneer had hij ookweer besloten om zijn haar zo te doen en te houden? Een jaar of zes geleden? Het had hem sindsdien in ieder geval heel veel tijd bespaard 's ochtends en 's avonds, aangezien hij er totaal niets aan hoefde te doen. Met zijn ogen dicht rolde Akira even met zijn schouders, om vervolgens weer op te kijken. Hij zag hoe Kate overduidelijk van de zon genoot.