Openplek in het bos

g

Ik had mijn schoenen uitgedaan en liep nu met blote voeten door het lekker, zachte, groene gras. Het voelde heerlijk aan onder mijn tenen. Mijn schoenen hield ik vast in mijn hand en ik keek vrolijk om me heen. Het was heerlijk rustig vandaag in het bos, soms was het druk, soms niet. Ik haalde met mijn vrije hand een hand door mijn haar en speelde met een plukje. De lessen waren al afgelopen, gelukkig maar. Ik plofte neer in het gras en staarde even omhoog. Wat kon ik nog meer doen hier? Ik schudde mijn hoofd, ik wist niet. Een zucht verliet mijn lippen, ik verveelde me. Op dit moment had ik best wel zin in gezelschap, maar er waren niet veel mensen hier. Eigenlijk had ik nog helemaal niemand gezien, alleen op het begin, maar dieper het bos in niet. Ik haalde mijn schouders op en begon met een gras sprietje te spelen.

Met een rustig tempo liep Kate het bos in. Ze kwam hier best wel vaak, omdat het rustgevend was en het haar aan haar tijden in Woodstock liet denken. Soms was dat ook rustgevend, maar soms was het kwellend, omdat doe tijden nooit meer zouden komen. God mocht weten waar haar moeder nu rondliep, het leven uit mensen, Dhampiers en Moroi te drinken. Haar moeder werd geforceerd een Strogoi. Het was nu zomer en de zon scheen door de bladeren van de bomen op het pad richting de open plek. Ze liep geruisloos over het gras toen ze in de verte de open plek zag liggen. Er was al iemand. Toen ze een par meter verder was keek ze even goed en zag ze dat het niet iemand was die ze kende. Voorzichtig liep ze door en bleef ze stad bij een boom aan de rand van de open plek. Het was een meisje, een Dhampier, uit haar jaar. Kate had nooit direct tegen haar gesproken en wist haar naam ook niet. Nou, je kan altijd nieuwe mensen ontmoeten. Ze liep verder en naderde het meisje. "Hallo."

Mijn oren vingen een geluid op van voetstappen maar ik besteedde er niet veel aandacht aan. Toen ik een vrouwelijke stem hoorde keek ik op. Op een halve meter afstand stond een meisje van ongeveer mijn leeftijd, ook een Dhampier. Ik bekeek haar nog even en glimlachte toen vriendelijk, extra vrienden konden toch geen kwaad?
"Hey!" Mijn stem klonk vrolijk en opgewekt. Langzaam kwam ik overeind en ging ik zitten. "Behoefte om naast me te komen zitten?" Ik keek haar aan, ze leek me best aardig. "Ik ben Isabelle, maar je mag me ook Isa, Bel of Belle noemen, het is maar wat je fijn vind."

Kate kwam naast haar zitten en voelde even over het gras. Het was niet nat, gelukkig, anders zou haar broek nat worden, wat ze liever niet wilde. Ze keek even snel naar het meisje. Ze had zeker mooi haar. Kate deed haar haar even uit een staart en het viel mooi weer terug. Gelukkig. "Zo, je hebt veel nicknames! Ik ben Katherine [Kathrine (Engels)], maar iedereen noemt me Kate." Ze glimlachte even naar Isabelle. "En ik denk dat de nicknames komen als ik je beter leer kennen!" zei ze zachtjes lachend. Nicknames waren meer afkortingen die je gebruikte als je vriendinnen waren. Op Kate's geboortekaartje stond ook: Ze heeft Katherine, maar we noemen haar Kate. Kate was gewoon de naam die ze altijd heeft gebruikt en alleen haar opa's en oma's noemde haar soms Katherine, verder niemand. Kate vond haar oorspronkelijke naam wel mooi, maar te lang en te oud om te gebruiken in het hedendaagse leven.

Ik luisterde geamuseerd naar haar. Ik glimlachte toen de over haar naam begon te vertellen. "Ja, inderdaad veel nicknames, maar vele vrienden van mij waren te lui om Isabelle voluit te spreken. Nu heb ik de nicknames maar beschouwd als mijn eigen naam." Ik grinnikte. "Trouwens, Kate en Katherine zijn beide mooie namen." Haar bruine krullen dansten vrolijk rondom haar hoofd, het stond vrolijk. Even liet ik mijn handen door het gras glijden en trok ik mijn broek goed. Vandaag had ik het simpel gehouden qua kleding, ik had een zwarte skinny gepakt en er een rode blouse bovenop gevoegd. "Dus, vertel, heb je nog hobby's?"

Hobby's? Ging ze het over hobby's hebben? Eigenlijk had Kate niet veel hobby's. "Hobby's? Mmmh, moeilijk." Ze dacht even na over wat ze ging zeggen. Natuurlijk ging ze niet zeggen dat ze piano spelen en zingen leuk vond, want niemand weet dat van haar en dat ging ze al helemaal niet aan een (nu nog) vreemde vertellen. "Ik heb eigenlijk altijd al vechten leuk gevonden, dus dat is denk ik mijn hobby. Veel meer weet ik eigenlijk niet. Heb jij nog hobby's?" Elkaar beter leren kennen, dan zogenaamd hartsvriendinnen worden en dan zal de een de ander laten stikken. Meestal ging het bij nieuwe vriendschappen zo, maar ze hoopte dat ze nou iemand anders had gevonden. Ze pakte haar rugzak, die ze naast haar had gezet, en pakte daaruit een flesje water.

Ik zag dat de het moeilijk had toen ik haar en vraag stelde. Kort grinnikte ik. "Vechten.. ik ook. Ook vind ik boogschieten erg interessant." Ik bekeek haar nog een keer, misschien was dit eindelijk een eerlijk meisje. De rest liet me vallen als ze eenmaal een leuker iemand tegenkwamen. "Welke lessen heb je morgen?" Ik keek haar even aan, het kon toch geen kwaad om meer van haar te weten? Ik kon desnoods vriendinnen met haar worden. Ik staarde even voor me uit en dacht aan mijn moeder, hoe zou het eigenlijk met haar gaan? En met mijn zusjes? Ik glimlachte even bij de gedachten aan hun, ik mistte ze.

Gelukkig, ze ging over op een ander onderwerp. "Lessen morgen? Ik heb werkelijk geen idee." Meestal volgde ze mensen van wie ze wist dat ze het volgende uur bij hen zat. Misschien moest Kate ook wat vragen, maar ze wilde niet opdringerig overkomen. Ze kon wel weer vragen wat voor lessen zij morgen had, maar dan kwam ze saai over. Het was allemaal zo moeilijk. Misschien kon ze een vraag over haar afkomst vragen. "Waar kom je eigenlijk vandaan?" vroeg ze met een glimlach. Isabelle leek tot nu toe best wel aardig. Het stomme aan die vraag was dat Kate hem kon terug verwachten, wat weer een ongemakkelijke situatie kan opleveren.

Ik keek haar aan en knikte kort. "Ik kom uit Italië, Rome om precies te zijn." Ik glimlachte even bij de gedachte aan Rome, het was zo prachtig daar en ik voelde me er altijd heel erg thuis. Altijd als ik terug naar huis kwam stond er heerlijk eten klaar. Mijn moeder was op zich nog best rijk voor iemand zoals haar, ze was geen bloedhoer geworden. Behalve bij mijn vader, tenminste, dat verwachtte ik. Ik zuchtte en keek haar weer aan. "Hoe vind je het hier eigenlijk op de Academie?" Ik likte over mijn lippen, ik hield van de Academie. Het was een geweldige plek. Katherine was echt een aardig meisje, tenminste, tot nu toe dan.

WHAHAAHA "tot nu dan" LOL
--

"Italië? Wauw! Ik wilde altijd al een keer naar Italië gaan. Ikzelf kom uit Woodstock, een klein dorpje uit Engeland. Meestal regende het bij mij en in de zomer was het max 25 graden." Kate nam een slok uit haar flesje water en bood het aan aan Isabelle. "Ik heb sinds mijn mijn 1e al op de academie gewoond, dus dit is eigenlijk mijn thuis. Verder heb ik de academie nooit echt verlaten." Om bepaalde redenen, dacht ze erachteraan. Door haar moeder als Strigoi was het buiten heel gevaarlijk. Ze ging één keer per jaar naar het dorpje net buiten de muren met wat andere Dhampiers om kleren te kopen en dat was ook het enige. Verder had ze bijna elk jaar dezelfde kamer en bleef ze in de zomervakantie op de academie.

Ik keek haar aan en lachte toen ze over Italië begon te praten. "Ja, Italië is echt prachtig. Ik mis het vaak, maar ik vermaak me ook op de academie. Woodstock? Hmm.. komt me erg bekent voor." Ik keek haar aan. "Wow, dan zit je al lang op de Academie, en jammer dat je het nooit verlaat. Zin om een keer met mij mee te gaan naar Italië? Misschien vind je het er wel leuk?" Het was aardig bedoeld, dat voorstel, om mee te gaan naar Italië.

"Ja, de academie is eigenlijk mijn thuis geworden, aangezien ik nooit meer naar Woodstock ga. Mijn moeder was een Dhampier en mijn vader een Moroi en bij jou?" Kate nam even een pauze na deze zin. Ze hoopte eigenlijk dat haar moeder nu echt dood was en niet als Strigoi, ze hoopte dat ze was gedood door hoeders en dat Kate gerust door kon leven. "Mee naar Italië? Meen je het?" Als ze het echt meende was het eigenlijk het eerste echt leuke uitstapje wat ze ooit had gehad! Hopelijk loog ze niet.

Ik keek haar aan en knikte terwijl ik naar haar verhaal luisterde. "Natuurlijk meen ik het, anders had ik het toch niet voorgesteld." Ik grinnikte even. "Mag ik vragen waarom je zei dat je moeder een Dhampier wás? Is ze dat nu niet meer? Je hoeft er niet over te praten hoor, ik ben gewoon geïnteresseerd." Ik wachtte op antwoord terwijl ik met de gras sprietjes begon te spelen, alweer. Het was leuk om te doen en tijd dodend. Ik vond haar een aardig meisje, en hopelijk was ze dat vanbinnen ook

Dat. Was. Geweldig. Kate mocht gewoon mee naar Italië! Ze vond het echt geweldig! En toen moest ze even aan haar moeder denken. De school liet haar niet zomaar gaan, door haar moeder, want die kon haar altijd nog opzoeken en het aantal Dhampiers nam af. "Ja, mijn moeder was een Dhampier. Ze is toen ik zeven jaar oud was gestorven." Ze vertelde maar niet dat haar moeder een Strigoi was, want voor Kate was haar moeder gewoon gestorven en liep de dood van haar nog rond op de wereld. "Ik heb geen contact meer met mijn vader sinds de crematie, daarom ga ik bijna nooit van de academie weg."

Ik keek haar aan. "Oh, het spijt me. Wat erg voor je!" Ik moest er niet aan denken dat mijn moeder zou overlijden, bij de gedachte moet ik al bijna wenen. "Ik snap wel waarom je niet van de Academie af komt, als je niks anders hebt om naartoe te gaan.." Ik beet op mijn lip. "Maar, natuurlijk mag je mee! Je zult het vast leuk vinden in Italië. En mijn moeder vind het waarschijnlijk erg leuk dat je er bent, ze is dol op bezoek en visite. En mijn zusjes.. zullen wel gewoon irritant zijn."

Natuurlijk heeft ze ook zusjes. Kate had helemaal niemand die om haar gaf, als je naar familie kijkt. "Zusjes, hoe erg zijn ze? Ik heb geen broertjes of zusjes. En het geeft niet hoor, want het verhaal is algemeen bekend op de academie en het is al tien jaar geleden." Tien jaar. Nu ze het hardop zei merkte ze dat ze na tien jaar er nog steeds niet overeen was gekomen en dat ze nog steeds bang was dat haar moeder buiten op haar stond te wachten om haar te wekken of te doden. Waarschijnlijk wekken.

Ik grinnikte toen ze over mijn zusjes begon. Ik haalde een paar plukken haar uit mijn gezicht en kwam iets dichterbij. "Zie je het litteken? Dat heeft mijn zusje gedaan. Een paar jaar geleden. Ik kwam langs wat glas, het was een erg diepe wond." Ik schoof weer wat van haar af en deed mijn haar weer goed. "Ik vind het echt verschrikkelijk voor je.. van je moeder.." Ik beet op mijn lip en staarde weer even voor me uit. Toch mistte ik mijn vervelende zusjes.

"Wauw, zijn ze zo agressief? En bedankt." Kate liet merken dat ze het waardeerde dat ze het verschrikkelijk vond. Haar moeder was strijdend ten onder gegaan en dat was een goede manier om onder te gaan. "Zullen we het over een leuker onderwerp hebben?" Ze merkte dat ze er allebei ongemakkelijk bij zaten en Kate wilde het over leuke dingen hebben. "Ik weet alleen zelf even geen onderwerp."

Ik glimlachte toen ze weer begon te praten. "Jongens?" Ik keek haar vragend aan en lachte toen even. "Nee, dat is geen leuk onderwerp." Ik grinnikte. Ik staarde even voor me uit, denkend voor een beter onderwerp, het was moeilijk.. Ik sloot mijn ogen even. "Ik weet ook niks." Gaf ik uiteindelijk toe. Ik staarde naar de grond en keek haar toen weer aan. "Kom je hier vaker? In het bos? Het is namelijk een van mijn lievelingsplekken. Ik zit hier bijna iedere dag. "

"Oh, jongens is wél een leuk onderwerp." zei ze lachend. Het feit dat ze nog nooit een vriendje had gehad maakte het leuker om over jongens te praten. Ze is wel eens gevraagd door een jongen, maar dat was echt de meest irritante beterweter die ze ooit had gekend en ze vond het niet zielig om hem af te wijzen. Het was echt beschamend. Verder zijn er natuurlijk wel knappe en aardige jongens op de academie, maar echt verliefd? Nee. "Ik kom hier niet heel vaak, vooral als het lekker weer is en ik eigenlijk niks beters heb te doen."

Ik glimlachte toen ze zei dat jongens een leuk onderwerp waren. "Dan gaan we over jongens praten." Ik keek haar aan en grijnsde licht. "Zelf heb ik één echte relatie gehad, en meer niet." Ik pruilde even. "Maar, ik hoef het ook niet perse omdat mijn leven toch om mijn Moroi gaat." Ik keek weer even weg en zuchtte lichtelijk. "Heb jij een voorkeur? Wie je als Moroi wilt volgend jaar?" Ik keek haar even afwachtend aan, misschien had ze er wel een. Ik tenminste wel.

"Daar heb je gelijk in, dat we een vriendje niet echt nodig hebben, omdat we later toch Moroi gaan beschermen. Ik heb nog nooit een vriendje gehad, beschamend hé? Ook ben ik nooit echt verliefd geweest, maar er zijn wel bepaalde jongens die ik heel aardig vind en of heel knap." Ze nam nog een slokje van haar water en stopte hem toen terug in de tas. "Iemand in gedachte? Nog niet, denk ik. Heb jij al iemand in gedachte?"

Ik knikte terwijl ik aandachtig naar haar luisterde. "Ja.. Ja ik heb wel iemand in gedachte." Ik glimlachte. Ik hoopte diep dat ik aan Matt werd toegewezen, ik zou hem met mijn leven beschermen. Ik glimlachte en haalde een hand door mijn haar terwijl ik naar de grond staarde. "Echt helemaal niemand in gedachte die je wel als Moroi zou willen hebben om te beschermen? Echt niemand?"

Kate had niet zo snel iemand in gedachte. Natuurlijk, er zijn natuurlijk wel Moroi die ze wilde beschermen, maar precies één iemand? Nee. En als het iemand was, dan zou het of haar vriendje, die ze nu niet heeft, zijn of haar beste vriendin, die ze ook niet heeft. "Ik heb niet een speciaal iemand in gedachte, want er zijn wel mensen die ik wil beschermen. Het liefste wil ik geen koninklijk iemand, want als ik te zwak ben om de Strigoi tegen te houden, dan gaat er een koninklijk iemand aan en dat wil ik niet op mijn geweten hebben. Maar heb je iemand in gedachte? Vertel wie!" Kate was enthousiast, aangezien ze nooit hierover gesproken had.