Meer in het bos

van Adam Smith za mei 11, 2013 12:24 am

Adam liep traag richting het meer van het bos, proberend om de menigte van de school te ontsnappen. Iedereen van de school zat altijd naar hem te kijken alsof hij hun elk moment zou kunnen aanvallen, alsof hij eigenlijk door en door slecht was en ze gewoon zaten te wachten op de dag dat hij in een strigoi zou veranderen en op hun zou beginnen jagen. Het gaf hem altijd een vreemd gevoel wanneer de mensen in de gang wegkeken als hij voorbijkwam of juist een lokaal binnengingen om hem niet te ontmoeten in de gang. De meeste angst voor hem was begonnen bij de vele roddels die zich over hem hadden verspreid. Ergens kon je hem populair noemen maar niet op een geliefde manier, eerder op een manier dat velen hem vreesden. Anderen wouden gewoon niks met hem te maken hebben en zagen hem als een stuk vuil dat ze niet wouden aanraken. Het was altijd interessant om op te merken hoe mensen tegen elkaar fluisterden, de vele roddels vertelden die hij al zo vaak had gehoord. Dat hij eigenlijk al een strigoi was maar dat hij het gewoon verborg en dat hij stiekem leerlingen aanviel. Of de roddel dat hij enkel de school binnen was gekomen omdat hij met alle leraren had geneukt. Allemaal roddels en allemaal leugens, niemand op school herinnerde zich nog de oude Adam, het bange gastje dat gepest word door een aantal koninklijke morois. Nee, ze zagen hem enkel hoe hij nu was met de littekens van de drugs die hij gebruikte. Kwaad op zichzelf en zijn eigen zwakheid liep hij verder, hij wou weg. Het maakte hem niet uit waar hij heen moest gaan, zolang het niet bij mensen in de buurt was. Niet veel later kwam hij toe bij een paar rotsen waar zich een meer in bevond. Het was een prachtig zicht en hij besloot na kort te twijfelen dat deze plek net zo goed als alle andere zou zijn. Langzaam deed hij zijn schoenen en sokken uit en rolde hij zijn broek op zodat hij zijn benen in het water kon steken, zijn voeten deden namelijk pijn na die vreselijk lange wandeltocht naar het meer. Met een diepe zucht haalde hij zijn riep uit zijn broek en bond hij die op zijn bovenarm waarna hij het witte poeder uithaalde dat hij mengde met wat water en citroensap op een lepeltje. Snel pakte hij zijn aansteker uit en hield het onder de lepel om de vloeistof wat op de warmen. Zodra hij vond dat het goed genoeg was legde hij zijn aansteker weg en nam hij een spuit om de vloeistof in op te nemen. Tevreden met zijn werk zocht hij de ader en stak hij de naald erin voordat hij de heerlijke drugs in zijn lichaam spoot. Eerst voelde hij de snelle werkingen van de drug die veel mensen de ‘flash’ noemde waarna hij in zijn eigen wereldje was waar alles goed was en negatieve gevoelens niet bestonden. Rustig, zijn bewegingen vertraagd, loste hij zijn riem een beetje en liet hij zichzelf achterover vallen, zijn spuit nog steeds in zijn andere hand en sloot hij zijn ogen met een glimlach op zijn gezicht. Nu kon hij gewoon eventjes rustig nadenken zonder dat hij de verslaving van de magie voelde of zonder dat hij moest omgaan met andere mensen. Hij kon zich nu al voorstellen wat voor een zicht hij moest zijn als iemand hem zou vinden. Hij lag met zijn benen in het water, de vissen ontweken hem, hij lag neer met zijn riem losjes rond zijn ene bovenarm en een spuit in zijn hand aan de andere kant. Het zou vast een vreemd zicht zijn geweest voor velen maar voor hem was dit iets dat hij dagelijks deed en hij wist niet of hij er ooit mee wilde stoppen.

van Isabelle za mei 11, 2013 12:51 am

Mijn voeten belanden zachtjes op het gras bij iedere stap dat ik zette. Ik was gevlucht, van de school. Opnieuw was er een gevecht uitgebroken en ik had er niet zo'n zin in om bij te staan. Het boeide me niet veel. Ik was ook even gevlucht omdat ik tijd nodig had voor mezelf, om mijn gedachten een beetje op orde te brengen. Ik wist het de laatste tijd niet meer, de druk werd me te veel en de mensen begonnen me te irriteren. Ik kon me overal aan ergeren. Waarom deed iedereen soms zo poeslief en dan alsof ze je wouden vermoorden. Ik geïrriteerde zucht rolde over mijn lippen heen. In de verte zag ik het meer aankomen, het was prachtig, zoals gewoonlijk. Ik kwam hier vaak, om rust te zoeken, om na te denken en mezelf te zijn. Soms wou ik dan gewoon alleen zijn, wat ik meestal ook was.

van Adam Smith za mei 11, 2013 1:04 am

Daar lag hij dan, onbeschaamd te zonnen met een brede glimlach op zijn gezicht en de spuit nog steeds in zijn rechterhand. Hij was onbezorgd dat er iemand zou langskomen aangezien hij net had gekeken. Het water van het meer dreef lichte golfjes tegen zijn benen terwijl hij langzaam ademde en zijn hart tot rust liet komen. Het was een mooie dag en de zon scheen fel, ergens begreep hij niet dat er zo weinig mensen bij het meer zaten te genieten van die prachtige dag maar dan realiseerde hij zich opnieuw dat de mensen van de school enkel bezig waren met zichzelf en de populariteit die ze zouden kunnen winnen met bepaalde dingen te doen. Het was ziek en niet iets waar hij echt in geïnteresseerd was. Hij was liever weg uit de menigte en alle blikken die de mensen hem gaven wanneer ze hem zagen, vooral de mensen die die vreselijke roddels geloofde en die hem daardoor probeerde te vermijden. Toen zijn ademhaling weer normaal was en hij weer een beetje helder kon denken zette hij zich langzaam recht en stopte hij de spuit weg. Zijn riem hield hij nog even aan zijn bovenarm om op die manier nog een beetje te genieten van zijn vertraagde bloedstroom waar de drugs doorgingen. Toen alles weg zat rekte hij zich langzaam uit terwijl herinneringen de overhand namen van hem. Herinneringen over vroeger, over wanneer hij nog gepest werd en hoe zijn redder in nood was gekomen, de enige persoon die hem ooit had geholpen, de enige persoon die hem iets van affectie had getoond en dan ook meteen de tweede persoon die hem vreselijk had verraden. Nee, je kon niemand in je leven vertrouwen, ze kwetsten je alleen maar om hun eigen er beter te laten uitzien, ze waren het niet waard iom zelfs nog maar naar te kijken dus waarom zou hij ooit nog de moeite doen om met iemand bevriend te raken?

van Isabelle za mei 11, 2013 1:09 am

Toen ik dichterbij kwam zag ik een jongen zitten, van mijn jaar. Ik kende hem vaag, wel is gezien volgens mij. Ik besteedde er verder geen aandacht aan en ging helemaal op in mijn eigen gedachte. Ik had niet veel vrienden, behalve Matt. Matt was een van de weinige die ik kon vertrouwen, echt kon vertrouwen. Ik zuchtte, omdat ik niet wist wat ik moest doen. Mijn lichaam voelde moe en alles was uitgeput. Ik ben hier op de Academie om te trainen, niet om vriendschappen te sluiten. Want vroeg of laat laten hun jou toch vallen, omdat er anderen beter zijn. Ik haalde een hand door mijn blonde haar en speelde met een plukje omdat ik niks beters te doen had. Kort gleden mijn gedachten naar mijn moeder, god, wat mistte ik haar en mijn zusjes. Ook mistte ik tante Lisa, en oom.. Nee Isabelle, niet ana hem denken. Ik wou niet aan mijn oom denken, dan welden er tranen op in mijn ogen. Ik schudde mij hoofd en liep voorzichtig verder terwijl ik genoot van de stralen zon.

van Adam Smith za mei 11, 2013 1:19 am

De herinneringen die tot hem kwamen waren vreemd en deden hem pijn, het waren random herinneringen van het verleden die hem tot die dag nog steeds achtervolgde. Even dacht hij na over hoe hij tot dit punt in zijn leven was gekomen, hoe zijn leven zo uit de hand is kunnen gaan. Hij dacht terug aan zijn vader. Vroeger werd Adam mishandeld door zijn vader omdat hij zogezegd de reden was dat zijn moeder hun had verlaten ookal had hij er zelf heel andere ideeën over, de man zat er vast meer voor tussen dan hijzelf. De school was op dat moment een soort ontsnapping geweest voor hem, weg van de man die hem had opgevoed en die zichzelf een vader durfde te noemen. Helaas was de school niet veel beter geweest, daar werd hij gepest en vernederd door een bepaald groepje die dachten dat ze zoveel beter waren dan hem en na een tijdje geloofde hij hun. Na een tijdje zag hij in hoe waardeloos hij eigenlijk was. Net toen hij alles wou opgeven, toen hij zijn eigen leven wou beëindigen, was er een jongen (Jayson) geweest die hem beschermde van die vreselijke pestkoppen. De jongen had hem beschermd en geholpen, hij was een vriend geweest in tijden dat niemand anders iets van hem moest weten. Hij was zijn redding geweest en niet veel later was hij Adam zijn hele wereld. Adam zou alles hebben gedaan voor de jongen en de jongen wist het maar al te goed, helaas was het niet genoeg, dus jongen had hem voorgesteld aan een paar oudere vrienden die hun beiden uitnodigden voor een feest. Het feest bleek later een drugsfeest te zijn en hij wist niet wat hij moest doen. Het was zowel een vreselijke als een geweldige ervaring geweest, zijn eerste ervaring met die verslavende drugs. De jongens en Jayson bleven vanaf dat moment elke avond bij hem en gaven hem elke avond weer drugs, zeggende dat ze het gewoon samen als vrienden zouden nemen maar vreemd genoeg was Adam meestal de enige die de drugs uiteindelijk innam. Zo raakte hij al snel verslaafd aan die drugs en ook aan de jongen die ze bij hem bracht. Jayson wist dat hij nu alle controle over Adam had en maakte daar ook gebruik van. Regelmatig vroeg hij aan Adam om dingen voor hem te doen en hij deed ze ook, zonder enige vragen over waarom of wie. Het was simpel. Hij stal wat hij moest stelen, hij gaf zijn lichaam aan wie hij zijn lichaam moest geven en hij sloeg wie hij moest afslaan. Het was simpel en hij deed het met plezier aangezien hij wist dat er beloningen aan gekoppeld waren en die beloningen waren het waard om zich op te offeren. Hij herinnerde zich nog goed hoe hij zichzelf aan andere mannen of vrouwen had gegeven zodat ze Jayson zouden betalen en hij herinnerde zich nog steeds de gelukkige uitdrukking op het gezicht van de andere jongen als hij het geld in ontvangst nam. Maar dat was niet het belangrijkste. Het belangrijkste waren de momenten geweest dat hij en Jayson alleen waren geweest..

-Het was een geen grote kamer waarin ze zich bevonden maar dat vond niemand erg, je had twee zetels, een tv en een kast, wat had je nog meer nodig in een leefruimte? De ruimte was wit en de muren waren bedekt met allerlei kleurrijke schilderijen. De zetels waren van een fijn zwart leer en stonden allemaal gericht naar de grote tv waarop er een film afspeelde. Twee jongens zaten in de ene zetel. De ene jongen, Jayson, zat op zijn gemak naar de film te kijken met een biertje in zijn hand. De andere jongen, Adam, zat tussen Jayson zijn benen en hield zich met iets compleet anders bezig dan de film. Het was een gezellig moment waarop ze eventjes alleen waren en dat ze gewoonweg de wereld om hun heen konden negeren. Alles was goed op dat moment in Adam zijn ogen. Het enige waarop hij zich hoefde te concentreren waren de zachte kreunende geluidjes die Jayson voor hem maakte en die hem vertelde dat hij het goed deed. Ondertussen ging er een hand naar zijn hoofd om zachtjes door zijn haar te gaan. Hij was diep geraakt door dit soort tekenen van affectie aangezien het één van de weinige keren in zijn leven was dat het leek alsof iemand daadwerkelijk om hem gaf, alsof iemand van hem hield. Het gaf hem zo’n geweldig gevoel dat hij meer moeite begon te steken in waarmee hij bezig was. “Ugh..” hoorde hij Jayson zeggen. “Weetje, je bent echt een goeie jongen geweest deze week. Je hebt alles wat ik deed tot in de puntjes gevolgd en je hebt niet geklaagd. Je verdiend een beloning..” Adam zijn hart verwarmde bij de woorden die Jayson sprak. Het was alsof de andere jongen een spreuk over hem had uitgesproken maar het kon hem niks schelen. Hij had Jayson, de enige persoon die ooit om hem had gegeven, blij gemaakt. Zijn gedachtenstroming werd verstoord toen hij plots een luide kreun hoorde en er een dikke vloeistof in zijn keel terechtkwam. Snel begon hij te slikken zodat hij niks miste voor de andere jongen zich terugtrok. “Je hebt het goed gedaan, je mag bij mij slapen.” Zei Jayson op een toon die blijk gaf aan affectie voor Adam terwijl hij met zijn hand over de knielende jongen zijn haar wreef. Het was ongelofelijk en hij zou je nooit hebben kunnen zeggen wat hij voelde toen hij Jayson zijn woorden hoorde behalve dat het echt een magisch moment was dat hij nooit van zijn leven zou vergeten.-

Na een tijdje schudde hij verwoed zijn hoofd, proberend de herinneringen weg te krijgen die steeds opnieuw in hem opkwamen. Het was vreemd maar hij wilde niet meer denken aan die herinneringen aangezien ze veel te pijnlijk voor hem waren. Jayson was de reden dat hij nu verslaafd was aan drugs. Hij was een slechte invloed voor hem geweest, iedereen had dat gezien, iedereen behalve Adam.

Plots hoorde hij iemand in de buurt. Geschrokken keek hij op en probeerde hij te kijken wie het was. Een meisje was rond het meer aan het stappen, diep in haar eigen gedachte, zacht vloekte hij tegen zichzelf, hij had geen zin in bezoek.

***
Lol, als je mij kent qua rp'en dan weet je dat ik soms lui ben, dit is één van die momenten man, ik had ven echt geen zin/tijd xD

van Isabelle za mei 11, 2013 1:28 am

Na een tijdje lopen zakte ik neer bij het meer. Nog steeds vast in mijn gedachten. Mijn moeder, mijn moeder was prachtig. Ze had dezelfde haar kleur als mij en dezelfde neus. De rest had ik van mijn vader, mijn vader, hij moest volgens mijn moeder een erg knappe man zijn geweest, ik geloofde haar best. Maar ik, ik vond mezelf gewoon normaal. Ik had respect voor mijn moeder, maar niet voor mijn vader. Dat zou toch ook wel een beetje logisch zijn? Mijn vader was degene die mijn moeder als een bloedhoer had behandeld. Ik zuchtte en keek op, in het water. Er zwommen vissen, iets wat me amuseerde. Zachtjes begon ik een van mijn favoriete liedjes te neuriën, gewoon, omdat ik daar even behoeft aan had. "Don’t know, don’t know if I can do this on my own, why do you have to leave me. It seems I’m losing something deep inside of me, hold on, onto me. Now I see, now I see. Everybody hurts someday, it’s okay to be afraid. Everybody hurts. Everybody screams. Everybody feels this way and it’s okay, it’s okay. It feels like nothing really matters anymore, when you’re gone I can’t breathe, and I know you never meant to make me feel this way. This can’t be happening.." Ik keek even op van mijn geneurie en merkte op dat ik mijn ogen had gesloten, het zong iets fijner. Ik zong de laatste tijd ook nooit meer, omdat ik er geen behoeft aan had.

van Adam Smith za mei 11, 2013 1:43 am

Het meisje was begonnen met neuriën wat hem enkel nog meer aan haar ergerde. Kon ze niet gewoon weggaan? Sommige mensen hadden geen behoefte aan gezelschap en wilde gewoon alleen in de stilte van het meer zitten, niet om te luisteren naar iemand anders zijn geneurie. Geërgerd stond hij op en keek hij naar het meisje die nu niet zo ver meer van hem verwijderd was. Het meisje was dichtbij genoeg zodat ze hem wel zou kunnen horen. “Kun je verdomme eens zwijgen of gewoon weggaan?” vroeg hij kwaad aan het meisje. Het was vreemd maar hij had het afgeleerd om aardig te zijn bij mensen, als je aardig was dan zouden mensen gebruik van je maken en als ze gebruik van je maakte dan werd je gekwetst of zou hij opnieuw eindigen als voorheen. Nee, hij weigerde het om opnieuw zo te eindigen en niet meer te leven voor zichzelf. Even dacht hij aan de andere drugs die hij ook in zijn zak had zitten. Hoewel hij wist dat het nemen van nog een drug gevaarlijk was maakte het hem op dat punt van zijn leven niets meer uit. Het enige dat hem nog uitmaakte was om te leven zoals hij het zelf wilde en niet hoe andere het wilde. Wat maakte het dan uit dat andere mensen een slecht beeld over hem hadden? Zolang hijzelf tevreden was met het resultaat konden andere mensen hem gestolen worden, al had hij nooit gedacht dat het op zo’n letterlijke manier zou gebeuren, hij had eerder gedacht dat mensen hem zouden verachten voor het nemen van drugs, niet dat hij hier bij een meer zou eindigen schreeuwend naar een meisje die neuriede. Even slaakte hij een diepe zicht voor hij zich opnieuw neerzette, hij had geen zin om nog veel te schreeuwen en hij hoopte dat zijn reputatie hem zou redden in deze situatie. Iedereen van de school had wel al van hem gehoord, meestal door die irritante geruchten, en iedereen had zijn eigen redenen om van hem weg te blijven. Voor de eerste keer in zijn leven was hij blij dat die geruchten er waren aangezien ze het meisje hopelijk zouden stoppen van een confrontatie aan te gaan met hem.

van Isabelle za mei 11, 2013 1:50 am

Direct sloeg mijn vrolijke gedrag om toen hij tegen me begon te praten. Dat was ook zo, hij was dat rotjong waar iedereen het over had. "Als je je er zo aan irriteert waarom rot jij dan niet even lekker op? Ik blijf hier. Wat jij doet kan me niks schelen." Ik wierp hem even een dodelijke blik en keek toen weer naar het meer. Waarom moest hij zich in vredesnaam met mij bemoeien. Als hij zich er zo aan irriteerde kon hij beter zelf weg gaan, want mij kreeg je niet weg. Ik keek hem nog een keer nijdig aan en besloot toen om geen aandacht meer aan hem te besteden. Het was nutteloze tijdsverspilling. Waarom bestonden er zulke mensen, oké, ik moest toegeven, ik was ook niet zo'n lieverdje. Maar zo'n uitbarsting? Ik zuchtte even geïrriteerd en keek naar het water, en de vissen.

--
Even geen inspiratie. AHAHA

van Adam Smith za mei 11, 2013 2:01 am

Adam lachte vreugdevol met het meisje haar reactie aangezien het gewoon grappig was om te zien hoe het meisje dacht dat ze stoer overkwam. In werkelijkheid leek ze gewoon op een zwak wezen dat gewoon een beetje blufte en deed alsof ze o zo sterk was terwijl ze eigenlijk gewoon een meisje bleef die problemen had net als iedereen om die verdomde aardbol. “Waarom zou ik? Ik kwam hier voor de rust en vrede en om die leraren van de school kwijt te spelen, niet om wat geneurie aan te horen dat exact hetzelfde klinkt als een haan. Als ik zulke dingen wil horen ga ik wel naar een boerderij ofzo.” Zei hij, nog steeds op een geërgerde toon. Even bedacht hij zich dat hij waarschijnlijk te weinig drugs had genomen als het meisje hem zo hard irriteerde. Even keek hij naar het meisje om er zeker van te zijn dat ze hem vanuit die hoek niet kon zien voor hij zijn riem opnieuw aanspande en nogmaals zijn gebruikelijke routine herhaalde. Hij was sterker dan mensen, net zoals zijn lichaam, dus hij zou echt eens moeten stoppen met de gebruikelijke dosis voor mensen te nemen, het werkte voor de zak en hij werd steeds opvliegender. Natuurlijk zou het ook kunnen komen omdat zijn lichaam al gewend was geraakt aan die hoeveelheid van drugs maar op zich maakte hem de reden niet uit, hij wilde de vrede voelen die hij anders voelde, de rust en de onderdrukte gevoelens. Ja, dat was waarvoor hij hierheen was gekomen, niet om zo’n irritant meisje tegen te komen dat waarschijnlijk dacht dat ze de beste was van de hele school en dat iedereen zou moeten doen wat ze vertelde. Misschien was ze daarom zo boos? Misschien kwam het door het feit dat hij weigerde om plaats te maken voor haar.. Huh.. Hij had een hekel aan mensen met zo’n groot ego.

**
ingelijks xD

van Isabelle za mei 11, 2013 2:09 am

Ik keek hem opnieuw aan, maar schoot dit keer in de lach. "Bedankt voor het compliment, misschien ga ik wel op een boerderij werken, lijkt me geweldig. Ik kwam hier om even rust te vinden, net zoals jij, en om me even lekker te uiten. En om me niks aan te hoeven trekken van alle arrogante, vervelende en gore jongens die op de Academie zitten, zoals jij. Ook heb ik hier geen last van alle hipsters die er rondlopen op de Academie." Ik keek naar hem wat hij aan het doen was. "Dus de roddels zijn waar." Ik liet mijn blik weer naar het water glijden en bleef waar ik was. Waarom kon hij mij niet gewoon met rust laten? Ik haatte zulke personen als hem, denkend dat ze alles over me wisten terwijl ze niks wisten. Bah, ik kon ze wel uitkotsen. Mijn hele goede humeur was verpest door een zo'n miezerig rotjong uit de Academie.

van Adam Smith za mei 11, 2013 2:28 am

Adam moest opnieuw lachen om het meisje, deze keer niet omdat hij haar uitlachte, eerder om alle dingen die ze had gezegd, het amuseerde hem dat mensen naar die roddels luisterden over hem. Natuurlijk waren een aantal van die roddels waar, zoals de roddels dat hij drugs pakte, maar er waren er ook zoveel die gewoon absurd waren en waarvan hij zich afvroeg hoe mensen er in hemelsnaam opkwamen. “De mensen van die Academie weten niet wat goed is voor hun, ze spelen enkel spelletjes met populariteit en streven om de beste te zijn en zodanig ook erkend te worden als de beste voor de hele school, het is gewoon om ziek van te worden.” Zei hij terwijl hij rustig een sigaretje uit zijn tas haalde nadat hij de drugs had weggestopt. Gelukkig hadden ze deze keer wel een degelijk effect op hem en voelde hij zich stukken beter dan voorheen, ook zijn humeur was iets fleuriger geworden. Plots herinnerde hij zich haar laatste woorden waardoor hij nog eens moest lachen, gewoon, omdat hij het altijd leuk vond dat mensen dingen over hem zeiden die niks met de waarheid te maken hadden, het zorgde ervoor dat mensen hem vermeden en het was gewoon grappig in zijn ogen. “Over welke roddels heb je het? Die irritante mensen hebben niks beters te doen dan roddelen dus het zou me niks verbazen als er weer een stuk of drie verspreid zijn tegen dat ik terug naar school onderweg ben. Het is alsof hun leven afhangt van te roddelen..” zei hij meer tegen zichzelf dan tegen het meisje terwijl hij traag met zijn hoofd schudde uit amusement voor de school.

van Isabelle za mei 11, 2013 2:32 am

Ik keek op toen zijn stem vriendelijker was, vreemd. "Ik ben het met je eens over het populariteits- gedoe.." Ik haatte het, ik haatte het heel erg. Ik heb er nooit aan meegedaan, maar ik was wel veel op de hoogte. "Ik heb het over de roddels dat je drugs gebruikt, erg veel. De rest geloof ik niet. Dikke bullshit." Ik keek weg. Ik mocht hem nog steeds niet. Voor mijn part was hij nog steeds een arrogante klootzak. Die stomme drugs maakte hem alleen wat vriendelijker. Ik staarde naar het water en speelde met een pluk haar, ik had toch niks beters te doen. En hij was ook niet bepaald interessant. Hij was verschrikkelijk. Ik rolde met mijn ogen, waarom kon hij niet gewoon weg gaan?

van Adam Smith za mei 11, 2013 2:41 am

Adam was vooral in een betere stemming omdat hij nu niet meer te maken had met die afkick verschijnselen, ze waren altijd lastig om mee om te gaan en zeker wanneer hij school had. Hij verwachtte niet dat andere mensen het zouden begrijpen aangezien ze het gewoon niet konden, niemand begreep écht wat een ander had meegemaakt tot ze zelf in die persoon zijn of haar schoenen hadden gestaan. Toen het meisje sprak werd hij nieuwsgierig, was ze dan toch anders? Even keek hij naar haar gezicht waarna hij zijn hoofd weer schudde en alle hoop vervloog. Nee, het meisje was niet anders en dat zou ze waarschijnlijk nooit worden. “Je praat alsof je anders bent dan hun maar aan je blik zie ik dezelfde vooroordelen als bij de rest..” zei hij op een geamuseerde toon terwijl hij begon met steentjes over het water te gooien. De steentjes ketste op het water tot ze uiteindelijk zonken. Hij had geen zin om in de buurt van het meisje te blijven die zich zo te zien liet leiden door haar vooroordelen maar hij zou ook niet weggaan en de kans lopen dat een leraar hem in die staat zou betrappen. Rustig nam hij nog een trekje van zijn sigaret terwijl hij de volgende steen ook smeet.

van Isabelle za mei 11, 2013 2:46 am

"Ik bén anders dan de rest, ik mag de rest niet eens. Ik ga niet eens met ze om. En ja, ik heb vooroordelen. Vooral over jou. Dat komt omdat je me direct een indruk hebt gegeven dat alle roddels waar zijn, je bent precies zoals alle anderen hier op de Academie, maar je bent te bang om dat in te zien. Je bent net zo arrogant als hun allemaal, je denk dat iedereen maar bang voor je is. Nou dan heb je het mis hoor." Hij had me behoorlijk pissig gemaakt met zijn stomme praatjes. Wat deed ik hier nog? Ohja, ik was te eigenwijs om weg te gaan van hem. "Ik kan jou gewoon niet uitstaan, jij hebt ook vooroordelen over mij, dus niet zeuren."

van Adam Smith za mei 11, 2013 2:58 am

Adam lachte over haar reactie, gewoon omdat het leuk was om haar boos te zien worden terwijl ze wel hetzelfde was als de andere mensen van de school. Ja, misschien was hij wel een beetje zoals hun maar dan op een andere manier. Hij wilde geen aandacht of populariteit, hij wilde niet de beste zijn of andere mensen neerhalen voor zijn eigen winst. Hij wilde gewoon met rust gelaten worden door iedereen omdat ze hem anders toch zouden laten vallen of zouden kwetsen en als dat hem exact hetzelfde maakte als die irritante jongens die alles deden om populariteit te winnen dan was dat maar zo. “Misschien ben ik wel net als alle anderen omdat ik niet wil dat mensen te dicht in mijn buurt komen of teveel aandacht aan me schenken, misschien heb je gelijk maar wat kan me dat eigenlijk schelen? Die mensen laten je vallen zodra ze iets beters gevonden hebben dus het lijkt me gewoon logisch dat ik niet dicht bij hun in de buurt wil blijven. En misschien zijn wel alle roddels waar aangezien ik al lang niet meer op de hoogte ben van wat die verwaande kwasten over mij zeggen maar ga niet doen alsof je één of ander heilig boontje bent. Je weet helemaal niks over mij behalve de roddels en dat ik drugs neem en een reactie die ik tegen je zei als ik pijn had van afkick verschijnselen, verder weet je niks. Misschien heb je wel gelijk zoals ik al zei maar één ding weet ik zeker : Ik ben niet arrogant. Jij bent degene die op me neerkijkt dus wat zou dat jou dan maken?” zei hij op een rustige toon. Hij wilde zich niet kwaad maken aangezien hij wist hoe hij zou reageren als hij kwaad werd maar hij wilde wel een aantal dingen duidelijk maken aan het meisje dat alles leek te weten over hem. Wat wist ze nu eigenlijk? Wist ze over de littekens op zijn rug van de slagen die hij had gekregen van zijn vader voor hij er vertrok? Wist ze over Jayson? Wist ze over het pesten? Wist ze over de dood van zijn moeder of de tijd dat hij op straat had moeten leven? Nee, ze wist helemaal niks over hem, enkel dat hij hier in rust had willen zitten.

van Isabelle za mei 11, 2013 3:04 am

Ik knikte en luisterde naar wat hij te zeggen had, ik kalmeerde mezelf even. Toen hij op het punt kwam van dat mensen je laten vallen draaide ik mijn hoofd naar de andere kant. Dat was ook zo, iedereen had mij ook laten vallen. "Misschien weet ik wel meer over jou, misschien begrijp ik je ook wel. Ik ben geen heilig boontje, helemaal niet, echt totaal niet. Het tegenover gestelde van dat. Ik weet hoe het voelt als mensen je laten zitten voor betere personen maar daar moet je mee leven. Ik ga niet met die mensen om omdat ik ook het liefst rust heb om tot mezelf te komen. Om rust te hebben. En misschien ben je wel helemaal niet arrogant maar zo kom je over. Misschien moet je maar is mensen toelaten in je omgeven, dan zullen de roddels ook minder worden. Ik zeg niet dat je het moet doen, ik weet hoe moeilijk het is.." Ik stopte even en keek hem niet meer aan, ik kon hem gewoon niet aankijken. "Maar misschien kun je het proberen.." Maakte ik mijn zin tenslotte af. Ik keek hem weer aan.

van Adam Smith za mei 11, 2013 3:24 am

Toen het meisje klaar was met praten gaf hij haar een vriendelijke glimlach waarna hij zijn hoofd schudde. “Nee, ik denk niet dat ik dat ga doen.. De roddels zijn juist iets goeds, in mijn ogen in elk geval. De roddels zorgen ervoor dat mensen uit mijn buurt blijven, vooral de mensen die de roddels geloven. Als mensen zoveel geven om hun populariteit en als ze luisteren naar roddels om te beoordelen of ze willen omgaan met iemand dan wil ik sowieso niemand van hun kennen. Er zijn veel te veel mensen die je gewoonweg willen manipuleren voor hun eigen doeleinden. Nee, ik ben één keer in die val getrapt en ik zal het niet gouw weer doen. Daarbij denk ik niet dat ik veel mensen echt ga mogen behalve.. Eh.. Hoe noemt die knul nu ookal weer? Nick? Ja, zoiets.. Die gast geeft echt niks om een reputatie of roddels of.. Niks eigenlijk.” Zei Adam terwijl hij even lachte om de herinnering die hij had van de eerste ontmoeting met de jongen.

-Een zachte klop klonk op de deur van Adam zijn kamer en hij keek vermoeid op van zijn bed. Wie in hemelsnaam zou op dit uur nu aan zijn deur gaan staan? Het was 10 uur in de avond! Geërgerd door zijn verstoorde slaap liep hij naar de deur en opende hij hem kwaad. In de deuropening stond een opgewekte jongen in een strakke leren broek. “Wat moet je?” siste hij vijandig, kwaad dat de vreemde jongen hem had gestoord.
De jongen keek nieuwsgierig binnen in zijn kamer waarna hij een blij geluidje maakte en zijn vuist in de lucht smeet. “Ja! Dus het is waar? Je hebt echt een ramp in je kamer! Dat is zooo cool, oh hier wil ik wel op skaten.” Zei de jongen op een opgewekte toon terwijl hij zonder uitnodiging de kamer binnenliep en zich omdraaide naar Adam “Sluit je de deur nog? Straks komt er een leraar af en krijgen ze het verkeerde idee..” zei hij met een opgewekte knipoog voor hij zich weer naar de ramp draaide.
“Eh.. Wie ben je?” was het enige dat de verstrooide Adam nog uit kon brengen terwijl de jongen nieuwsgierig door zijn kamer keek.
“Oh, bijna vergeten, ik ben Nick, een vriend van je” zei de jongen die blijkbaar Nick heette terwijl hij één van de skateboarden uitpakte en uitprobeerde.
“Ik heb geen vrienden..” mompelde Adam terwijl hij keek naar wat de jongen deed, verbaast en verward over zijn gedrag.
“Nu wel..” was het enige dat hij zei waarna hij een knipoog gaf aan Adam.-

Opnieuw schudde hij zijn hoofd aan de bizarre herinnering van de vreemde jongen die nog steeds bijna elke avond zijn kamer binnenkwam. Intussen was hij de jongen al gewend geraakt maar het was vreemd hoe snel die vrolijke kwast door zijn muren had kunnen dringen.

*****$$$
HAHAHAHA XD OMG, ik kon het gewoon niet laten, die twee passen veel te perfect bij elkaar.. In al mijn verhalen zijn ze een koppel maar hier gaan ze broers worden man ;D Wel.. Soortvan broers aangezien ze geen familie zijn xp

van Isabelle za mei 11, 2013 3:30 am

Ik knikte en keek hem nog even aan terwijl ik opstond. "Je wou rust zei je? Nou, geniet van je rust. Ik ga ergens anders zitten aangezien een gesprek met jou niet veel oplevert, ook al wou ik het nog proberen." Ik schudde mijn hoofd en pakte mijn schoenen van de grond terwijl ik voor me uit staarde en begon te lopen. Waarheen? Dat wist ik niet. Tenminste wel weg van hem. Ik gromde en schoof mijn haar aan een kant van mijn schouder terwijl ik doorliep. Toen ik eindelijk een paar meter van hem af wat klom ik in een van de bomen en ging ik op een tak zitten. Die jongen, ik wist zijn naam niet eens. Ik had niet eens de kans gehad om de mijne te zeggen, hij viel me direct aan met boze woorden, hopeloos. Maar die jongen, hij had wel wat, iets wat ik grappig vond. Zijn kennis van de Academie en de Dhampiers en Moroi's die erop zaten was echt verdomd goed.

van Adam Smith za mei 11, 2013 3:52 am

Het meisje liep weg en Adam staarde achter haar aan met een glimlach op zijn gezicht. Of de glimlach echt was of het door de drugs kwam wist hij niet maar wat hij wel wist was dat hij het meisje wel mocht. Hij had geen idee wat het was aangezien het meisje tot dan toe nog niet echt had getoond dat ze goed zou zijn om bevriend mee te zijn, toch was er iets dat hem even deed pauzeren met haar in dezelfde groep als de andere mensen te steken en dat wou heel wat zeggen. In totaal waren er in zijn leven al twee mensen die hem deden pauzeren. Jayson, die uiteindelijk tien keer erger bleek te zijn dan welke klootzak die hij tot dan toe had ontmoet en Nick die gewoon vreemd en opgewekt was alsof niks in de wereld hem kon deren, inclusief Adam. Het meisje.. Hij wist niet goed wat hij van haar moest maken. Ze was niet onaantrekkelijk maar ze was ook niet het meisje waarvoor hij zou gaan als hij een relatie zocht ookal was het al een paar jaar geleden dat hij nog een relatie had gezocht vanwege Jayson. Even keek hij nog tot het meisje verdwenen was waarna hij nog een peuk opstak en zichzelf tot rust liet komen met gesloten ogen. Het was een mooie dag en hij wou ervan genieten, misschien zou hij wel nog een uurtje of twee spijbelen, onder invloed was hij toch niks waard in de les.. Dat was nog zoiets. Hij blok uit in alle vakken zowel theorie als in vechtkunst wanneer hij niet onder invloed was en hij nog geen last had van de afkickverschijnselen en zijn leraren waren altijd verbaast wanneer de slechtste leerling plots verrassend uit de hoek kwam maar voor hem was het niks nieuws, ja hij was veel beter als hij zijn drugs niet nam maar hoe kon hij ermee stoppen? Elke keer dat hij het had geprobeerd was het uitgelopen tot een regelrechte ramp, nee, hij kon niet stoppen..

van Isabelle za mei 11, 2013 3:56 am

Ik staarde naar de grond onder me. Ik had geen lessen meer, tenminste, niet snel. Ik wist niet wat ik van de jongen moest denken. Was hij nou wel aardig, of niet? Ik schudde mijn hoofd, het was beter als ik maar even niet meer aan hem dacht. Ik legde mijn hoofd tegen de stam van de boom aan en sloot mijn ogen, eindelijk rust. Ik had rust echt nodig, meer dan alles in de wereld. Als ik eenmaal een echte hoeder was, dan zou mijn rust voorgoed verdwijnen, daarom genoot ik er nog even van. Ik kwam met een zachte plof weer uit de boom en liep naar een ander mooi gedeelte van het meer, zolang ik maar bij de jongen vandaan was. Hij wou niks met mij te maken hebben, waarom ik dan wel met hem?

van Adam Smith za mei 11, 2013 4:13 am

Even bedacht Adam zich dat hij net zo goed zou kunnen trainen terwijl hij hier toch was. Hij was misschien onder invloed maar goede lichamelijke beweging zou het sneller doen uitwerken (geen idee) en dan zou hij toch naar de lessen kunnen gaan zonder dat hij zich zorgen hoefde te maken over de afkickverschijnselen. Het zou weer eens één van die zeldzame dagen zijn dat hij uitblonk in iets. Of hij zou gewoon hier kunnen liggen in het zonnetje met niks dat zijn gedachten kon verstoren terwijl hij luiheid de overhand liet nemen. Hmm.. Het kon allebei maar uiteindelijk besloot hij de middenweg te nemen. Hij zou nu trainen en daarna naar zijn kamer gaan om uit te rusten, op die manier hoefde hij de stress van de lessen niet mee te maken en kon hij zijn lichaam trainen voor wanneer hij ooit een Hoeder zou zijn. Eén ding dat hij wist was dat hij tegen dan wel van die drugs af moest zijn aangezien hij niemand zou kunnen beschermen als zijn zintuigen en reflexen niet optimaal waren. Rustig stond hij recht en rekte hij zich uit voordat hij begon te joggen op een redelijk tempo. Onderweg kwam hij het meisje tegen en knikte hij eens als begroeting terwijl hij aan zijn toertjes rond het meer begon om zijn lichaam op te warmen.

van Isabelle za mei 11, 2013 4:17 am

Ik keek op toen hij langs kwam rennen, vreemd.. Ik groette hem en liep verder terwijl ik me een eindje verderop in het gras liet vallen. Even rustten. Ik was moe en uitgeput, geen idee waardoor. Ik keek omhoog naar de helderblauwe hemel en glimlachte kort. Ik sloot mijn ogen en genoot van het geluid dat om me heen was, heerlijk. Het bracht me even tot rust. Ik ging iets beter liggen en lag toen perfect. Over een paar uur ging de zon onder en dan werd het aardig koud. Ik zuchtte en hield mijn ogen gesloten terwijl ik mijn gedachten overal naartoe liet afdwalen. Naar mijn familie, vrienden - die ik haast niet had - en naar herinneringen.

van Adam Smith za mei 11, 2013 4:25 am

Adam voelde hoe zijn lichaam goed opgewarmd begon te raken. De adrenaline stroomde door zijn lichaam en hij begon zijn spieren al een beetje te voelen na een paar toertjes die hij maakte. Het meisje had zich ergens neergezet en genoot van de zon zoals hij daarnet gedaan had, aan het denken aan dingen waar hij waarschijnlijk geen weet van had. Hij zette zijn gedachten af van het meisje en liep verder tot hij had besloten dat hij genoeg opgewarmd was. Rustig begon hij de rekoefeningen te doen zodat hij geen spierverrekking zou krijgen. Zijn ademhaling werd al wat rustiger maar hij wist dat hij nu niet stil moest gaan zitten of anders was de opwarming helemaal voor niks geweest en zou hij het overnieuw moeten doen. Even keek hij om zich heen tot hij de tak had gevonden waar hij altijd zijn oefeningen aan deed, het was een gewoonte geworden om hier bij het meer te oefenen zodat hij de drukte van de zalen kon vermeiden aangezien de mensen daar zichzelf toch alleen maar probeerde te bewijzen tegenover de andere leerlingen in plaats van tegenover zichzelf. Hij nam de tak die boven hem uitstak met beide handen en trok zichzelf omhoog tot zijn hoofd er boven uitstak. Nu begon de echte marteling om dit een lange tijd vol te houden. Zo ging hij naar boven en beneden zonder echt te tellen.

van Isabelle za mei 11, 2013 4:29 am

Ik keek op toen ik iets van de jongen hoorde en bleef kijken wat hij deed. Zo te zien was hij aan het trainen. Toen hij begon bij de tak had hij al helemaal mijn aandacht te pakken, dat zag er goed uit. Ik scheurde mijn blik van hem los en ging weer liggen. Geen aandacht aan heb besteden Isabelle, geen aandacht.. Ik zuchtte en opende mijn ogen weer. Kort keek ik opnieuw naar hem en ik zag dat hij nog steeds bezig was met optrekken. Ik likte even over mijn lippen heen omdat ze aardig droog waren en ging toen weer beter liggen.

van Gesponsorde inhoud

Meer in het bos

Meer in het bos

Re: Meer in het bos

Re: Meer in het bos

Re: Meer in het bos

Re: Meer in het bos

Re: Meer in het bos

Re: Meer in het bos

Re: Meer in het bos

Re: Meer in het bos

Re: Meer in het bos

Re: Meer in het bos

Re: Meer in het bos

Re: Meer in het bos

Re: Meer in het bos

Re: Meer in het bos

Re: Meer in het bos

Re: Meer in het bos

Re: Meer in het bos

Re: Meer in het bos

Re: Meer in het bos

Re: Meer in het bos

Re: Meer in het bos

Re: Meer in het bos

Re: Meer in het bos

Re: Meer in het bos

Re: Meer in het bos