Het Bospad

Het was fris voor de tijd van het jaar en Dani haar de kraag van haar jas rechtop gezet, om er met haar gezicht in te kruipen. Ze liep over het bospad heen, dat haar van de school wegleidde. Op één of andere manier kwam ze hier altijd tot rust. De geur van het bos om haar heen, liet haar ontspannen en van het geluid kon ze zelfs nog meer genieten. Om alles in zich op te nemen, stopte ze en sloot ze haar ogen, om vervolgens diep in te ademen. Ja, hier kon ze echt van genieten. Toen ze haar adem weer uitliet glimlachte ze uit het niets en liep ze rustig door. De vogeltjes die in de bomen zaten, floten een vrolijk deuntje dat haar nog blijer maakte. Als ze haar rondje had gedaan, kon ze weer alles hebben, zelfs die irritante meiden die haar altijd moesten hebben. Dit mocht dan wel geen gewone school zijn, de kliekjes bleven gewoon bestaan. Degene die haar het meest irriteerde waren de meiden die dachten dat ze alles waren en deden of ze iedere jongen konden krijgen, terwijl ze werkelijk slechts één relatie hadden gehad, die ook nog maar eens twee weken duurde. Nee, dat waren Dani's types absoluut niet.

Met een vest aan en een sjaaltje om zat ze tegen een boom aan. De hakken van haar schoenen drukten in het zand en haar rode haren vielen golvend langs haar gezicht. Gebiologeerd keek ze naar het potje en grinnikte zachtjes. Uit haar kontzak pakte ze een, jammergenoeg, geplet blaadje en ze liet haar lichaam weer ontspannen. Rustig opende ze het dekseltje iets en gooide snel het blaadje erin. In het potje zat een vlinder. Een knalrode met gele randen wel te verstaan. Een apart iets en een glimlachje speelde rond haar rood gestifte lippen. Oh nee, Rose was geen dierenliefhebber maar kleuren boeiden haar en dit dier had zeker kleur! Met een glimlachje was ze daarop tegen deze boom neergezakt toen ze hem gevangen had. Het was een goede oefening voor haar geweest. Ze had razendsnel moeten zijn. Daarom nu ook het tevreden glimlachje en de voldoening in haar ogen. Zonder te beseffen dat ze aan het bospad zat ook nog eens. Ze was echt te snel afgeleid.

Het duurde niet lang voordat Dani doorhad dat er nog een andere aanwezigheid was. Haar rode haren waren dan ook niet moeilijk om te missen in een groene omgeving als deze. Hoewel ze geen gezelschap had verwacht, vond ze het niet onaangenaam. Ze vond het fijn om alleen te zijn, maar alleen zijn was voor haar geen noodzaak. Het verbaasd je dan ook vast niet dat ze met een kleine glimlach op de gedaante afstappen. In eerste instantie had ze geen idee wát ze hier precies deed, maar hoe dichter ze haar naderde, hoe beter haar doel in beeld kwam. Het meisje zat wat nonchalant tegen de boom aangeleund met een potje in haar handen. Een felgekleurde vlinder zat erin en ondanks dat Dani niet zoveel met dieren had, glimlachte ze toch. 'Dat noem ik nou nog eens een gekleurde vlinder.' zei ze met een grijns. Het meisje herkende ze als Rose, niet dat ze veel met haar om ging, maar ze wist dat ze Moroi was.

Met verbaasde ogen en haast een betrapte blik keek ze op. Ze had zelfs bijna de pot laten vallen maar hield deze juist steviger vast nu. Haar groene ogen bekeken de jongedame. Ze was geen Moroi want dan had Rose haar naam wel direct geweten. "Ja," begon ze langzaam terwijl ze in de ogen van het meisje bleef kijken om op haar naam te komen, "dat is inderdaad een gekleurde vlinder." Na enig getwijfel wist ze wie het meisje was en stak de pot iets naar haar toe. "Net gevangen, vloog hier." Sprak ze waarna ze haar schouders ophaalde en even naar Dani keek. Dat was ook het enige wat Rose van haar wist en het was natuurlijk geen herrieschopper want dan wist Rose zeker je naam. Met haar brutaliteit kon ze soms nogal fel uit de hoek komen en daardoor hoorde ze ook steevast bij de mensen die hun bek wel open trokken tegen anderen en een stel grote herrieschoppers waren, vaak dan.